don't cry

چشمم به یه عکس می‌افته توی کتابخونش،برش می‌دارم. عکس یه دختره با یه چتر توی دستش زیر بارون.
میگم این عکس چقد خوبه.
میگم نمی‌خوای بدیش به من.
میگم جواب بده خب.
میگه نه.
میگم تو که خسیس نبودی.
میگه نیستم.
میگه این عکسو که میبینم یاد تو می‌افتم.یعنی نه این عکس‌ ها.هر عکس این جوری.هر عکسی که هواش بارونیه و یه دختر چتر به دست داره زیر بارون میره.
میگم چرا؟
میگه نمیدونم.......
میگم....نه،دیگه چیزی نمیگم.
عوضش فکر می‌کنم بین من و یه دختر چتر به دست زیر بارون چه ویژگی مشترکی میتونه باشه!!!
بعد میشینم توی ذهنم داستان میسازم.مثلا شاید یه زمانی من یه عاشق داشته باشم(خودم معشوقه باشم:D)بعد به دلیل یک سری مسائل توی یه عصر بارونی مجبور بشیم از هم جدا بشیم.من با یه چتر توی دستم برم تا توی افق محو بشم و اون هم رفتنم رو نظاره کنه.
داستانم رو براش میگم.
بلند بلند میزنه زیر خنده.
میگه دیوونه شدی تو
میگم......نه،باز هم چیزی نمیگم.
عوضش فکر می‌کنم که چقد این مدل خندیدنش رو دوست دارم.
میگه چایی سرد شد ها!
و من به همه‌ی چای‌هایی که قراره در نبودش سرد بشه فکر می‌کنم......

بشنوید

بیشعوری + :)

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

تو که خوب باشی،منم خوبم

1.حس خوبیه ببینی یه نفر همه رو به خاطر تو پس زده،برای رسوندن خودش به تو همه ی راهو نفس نفس زده......

حس خوبیه.......

2.مریض شدن مامان خر است:-( 

خدایا همه ی مادرها رو سالم و سلامت نگه دار،آمین!

بشنوید

تغییرات احتمالی

از این به بعد احتمالا تصمیم بگیرم برای بعضی مطالب رمز بگذارم.برای دریافت رمز دو راه وجود دارد:

1.گذاشتن پیام خصوصی،دادن آدرس ایمیل یا وبلاگ فراموش نشود:)

2.تماس با ایمیل وبلاگ:[e-mail]

با تشکر;)))

عوض شدن یا عوضی شدن

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

.......

میل شدیدی به نوشتن دارم،اما هر چه مینویسم به یک پاراگراف نرسیده پاکش میکنم.

خدایا این دیگر چه مرض جدیدی است؟:| 

حکمت

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

ماهی‌ها هم عاشق می‌شوند

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

این روزهای............

این روزهام:

هیجان؟نه اصلا نداره

آرامش؟حرفشو نزن

خوشحالم؟نه

غمگینم؟نچ

خب پس چه مرگته دختر؟

نمیدونم

بله به همین راحتی.فقط تنها چیزی که میدونم اینه که حالم خوب نیست.حس خوبی ندارم.این تابستون مزخرف همه ی انرژیم رو گرفته.شب بیداری های بی‌هدف.خوابیدن های تا لنگ ظهر و حتی شاید غروب!!!

دلخوری زیر پوستی از کسی که فکر میکردم برایم مهم است و شاید برایش مهم باشم که در مورد دومی شک دارم و در مورد اول هم خودم بهتر است از خودم مطمئن نباشم.ذهنم پر است از حرف.اما اصلا این مطالب لعنتی متمرکز نمی‌شوند.وبلاگ میخوانم اما هیچ انگیزه و حس و حالی برای کامنت گذاشتن ندارم(معذرت)
مراسم افطاری و گپ زدن با دوستانی که تاریخ مصرفشان گذشته است(بنده اعتقادی به دوستان چندین و چندساله‌ و دوست مثله فرش میمونه که قدیمیش بهتره و غیره ندارم و معتقدم هر آدمی که توی یک مقطعی از زندگیت موثر بوده وحس خوبی به تو داده دلیل نمی‌شود که تا آخر عمر رابطه‌ات باهاش محکم حفظ بشه).اما خب مجبورم هر از گاهی به این دیدارها تن بدهم!

تنها لحظاتی از این روزهای.......که خوشحالم:

چت های چند ساعته‌ام در فاصله‌ی بین ساعت12تا3نیمه شب با "م" و "ص"

با اولی کلی بحث فلسفی و اجتماعی و روانشناسی می‌کنیم و لابلایش هم البته کمی غیبت را چاشنی‌اش می‌کنیم که در این روزهای پربرکت بی‌نصیب نمانیم!!!!و در آخر بدون گرفتن هیچ نتیجه‌ی معقولی با یک آه کشیدن و بعد هم چند استیکر ماچ و قلب و ...از هم خداحافظی میکنیم.

با دومی هم مشابه همان بحث‌های بالا را داریم و هر از چندگاهی هم چند تعریف او از من و گفتن جمله‌ی "چقد خوبه هستی‌"اش که کمی احساس مفید بودن بهم می‌دهد

آشپزی‌های خیلی به ندرتم ،که البته تا بحال هیچ‌کدام از اعضای خانواده رضایتی از آن نداشته‌اند و خان داداش(اگر جلوی خودش با این لفظ صدایش بزنم قطعا اشک در چشمانش حلقه می‌زند;)) هم راه و بی‌راه تیکه نصیبم می‌کند.

و تمام کردن کتاب‌های بی‌نوایی که نصفه نیمه خوانده شده‌بودند.

خیلی دوست داشتم تابستان را در تهران می‌گذراندم اما حیف که امکانش وجود ندارد.......

بله متاسفانه همه‌ی آن روزهای رنگی و روشنی که در انتظارش بودم همین بود.......

تازگی به واقعیتی پی بردم که من اهل خوابیدن تا لنگ ظهر و خوشی‌های بی‌هدف نیستم.من لابلای همان روزهای شلوغ و کوفتی بیشتر حال می‌کردم.خب مرض که شاخ و دم ندارد.این هم یک جورش است دیگر...........!!!

خسته نوشت

سلاااااااااااااام

خب بهتره بنویسم.چون هیچ چیزی به غیر از این توی این وضعیت حالم رو بهتر نمی‌کنه.آقا اومدم بگم ناراضیم
از وضعیت الانمون ناراضیم.از شکل رابطه‌هامون.از سراغ پرسی‌هامون.از دمدستی شدنمون.شاید باورتون نشه اما چند روز پیش که دوباره اکانت فیسبوکم رو اکتیو کردم دیدم حتی دلم برای فیسبوک هم تنگ شده بود.دیدم حتی اون موقع هم وضعمون بهتر بود.بیشتر بهمون خوش می‌گذشت.
خب اون موقع هم مشکلاتی  داشتیم اما دیگه در این حد نبود.
از وایبر و تلگرام و اینستاگرام و ......دارم خسته و دل زده می‌شم.از این آدمایی که با هم گروه تشکیل میدن و هیچکدوم هم همدیگه رو نمی‌شناسن.
قدیما ما اعضای فامیل گرامی رو شاید ماهی یک بار می‌دیدیم و می‌نشستیم به صحبت و .........اما الان این‌قدر با هم در ارتباطیم که دیگه از بس چیز درست و حسابی  برای به اشتراک گذاشتن پیدا نمی‌کتیم شروع می‌کنیم به گیر دادن به همدیگه!!!
نمی‌تونم از فایده‌هاش هم چشم بپوشم اما واقعا دیگه از این نوع ارتباط زده شدم.از این حد سطحی شدن،که هر کسی به خودش اجازه میده در مورد هر پدیده یا مطلب علمی اظهار نظر کنه.هممون داریم به سمت سطحی فکر کردن و نظر دادن پیش می‌ریم اما سرمون رو کردیم توی برف و وضعیت خودمون رو درک نمی‌کنیم..........
ولی واقعا نمی‌دونم با این حجم گلایه چی‌کار کنم.اینایی که این‌جا نوشتم شاید 40درصدش بود!:(((
دلم می‌خواست میتونسم یه راه حل حداقل برای خودم پیدا کنم،اما دریغ از یه ایده.....
+این عکس تقدیم شما،که بعد از این بحث بی‌فایده روحتون تازه بشه:)))